Reizen naar Bali met OBI, dat is “traveling apart maar toch together”.
De kracht van OBI is niet in de reissom uit te drukken. Misschien betaal je iets meer dan wanneer je er voor kiest om geheel zelfstandig te reizen en te verblijven op Bali.
Maar je krijgt er naar mijn mening meer voor terug.
We zijn nu voor de tweede keer via (en met) OBI naar Bali gegaan. En we zijn dan de jongeren onder de ouderen. Eén van ons werkt nog en de ander is net met vervroegd pensioen. En toch hebben we het ontzettend naar onze zin als we met andere OBI mensen op Bali zijn.
De kracht van OBI is de individuele saamhorigheid die wij ervaren. We zijn eigenlijk helemaal geen mensen om in een groep op reis te gaan. En we zijn geen bridgers en we spelen ook geen golf.
Maar we zijn wel zeer geïnteresseerd in de cultuur en natuur van Bali. En we houden van heel erg lekker en gezond eten. Ook voelen we ons helemaal thuis op Bali. En we ervaren een enorme “vredigheid” als we op Bali zijn.
De kracht van OBI is de ervaring van de ervaren OBI gangers die de verhalen, gebruiken en goede restaurantjes aan de nieuwe OBI mensen vertellen. De kracht van OBI is ook dat de Nederlandse arts aanwezig is, waarbij mensen tijdig medische hulp in kunnen schakelen en niet “te lang wachten”, zoals we andere toeristen hebben zien doen. Want voor velen is de stap naar medische zorg in het buitenland best een heel grote. En dan is het fijn dat er een vertrouwd iemand aanwezig is die kennis van zaken heeft.
De kracht van OBI is ook dat een gastvrouw/ gastheer aanwezig is en dat zij als “duizendpoot” (in de meest positieve zin van het woord) fungeren, zodat gasten een heerlijk verblijf hebben op Bali. En dat, als het nodig is, je binnen 24 uur op het vliegtuig naar Nederland kunt zitten met het goede ticket.
Je moet niets, maar je kunt erg veel doen als je met OBI op pad gaat. En je hebt er een grote familie bij waar je ervaringen mee uitwisselt en die met je meeleven als er eens een mindere dag is.
Vila Shanti
Aan mij is gevraagd 'n stukje te schrijven voor de nieuwe brochure.
Nou...., ik vind dat 'n hele eer hoor, want meestal wordt het gevraagd aan gasten die voor de eerste keer met OBI mee naar Bali gingen. Ik hoop voor de 13 de keer met OBI mee te gaan en dat behoeft geen verdere uitleg.
De laatste jaren heb ik gekozen voor Vila Shanti, een wat kleiner park.
Aan weerskanten van een prachtige tuin, met als middelpunt het kleurrijke beeld van de vierarmige Godin Saraswati (wetenschap en cultuur), liggen de ruime kamers met overdekt balkon of terras.Bij onze gastvrouw Edith en gastheer Rens, vind je altijd een luisterend oor, of het nou over Bali zaken gaat, of dat er bij het thuisfront iets is gebeurd.
Op vrijdag avond organiseren zij een borreluurtje, natuurlijk geheel vrijblijvend maar heel gezellig. We horen dan de laatste nieuwtjes, o.a. over restaurantjes/warungs, waar het heel lekker eten is en goedkoop! Afgewisseld door 'n gedicht of ander leuk verhaal of anekdote. aarna gaan we dan ergens lekker eten, samen of in groepjes.
En............als ik dan met de ochtend schemering in m'n ponnetje, luisterend naar de vogeltjes, m'n eerste kopje thee drink, gaan m'n gedachten vaak naar Holland, waar het grijs en guur is of hard stormt en vriest en waar een pak sneeuw ligt en het bitter koud is. an zit ik dubbel te genieten. Zo.........straks eerst aqua-joggen en dan naar het ontbijtbuffet in het restaurant dat direct aan zee ligt, met een prachtig uitzicht, waar je soms, als het heel helder is, de contouren van Lombok kan zien.
O ja........laatst kwam er 'n man naar me toe die vroeg: “ u bent hier de volle 60 dagen hè?”Waarop ik bevestigend antwoordde. Toen zei hij: “Gaat dat ontbijtbuffet u dan niet verschrikkelijk vervelen?” Verbaasd keek ik hem aan en zei: “Nee.......er is zoveel te kiezen !” Schouder ophalend zei hij: “Nou ja.” Ik vroeg hem toen: "Wat eet u in Holland dan?" Zijn antwoord was: ”Twee beschuiten met kaas en koffie”. “Het hele jaar?”, vroeg ik en ik zag het muntje vallen. Grinnikend ging ik, met m'n bordje vers fruit, naar m'n plaats waar de thee al werd ingeschonken.
Steenwijk, Ria Jongeling
Besakih Beach Hotel
Terugblik vanuit mijn digitale camera:
Selamat Datang
klinkt voor mij en de andere gasten op het welkomstdiner. Onwennig kijk ik om mij heen en geniet van een Indonesisch Buffet. Mijn kamer is gezellig ingericht, met uitzicht op een Frangipaniboom en een vijvertje met goudvissen. Ik voel me al een beetje thuis.
De eetclub
Met 5 andere vrouwen richt ik een eetclubje op. ‘s Avonds maken we een keuze uit een van de talloze restaurantjes en smullen voor gemiddeld 5 euro van Nasi Campur en vele andere gerechtjes. Gezellig, we luisteren en lachen om elkaars verhalen.
Hotel Besakih is gunstig gelegen en wordt door groen omringd. Vriendelijk personeel. Van onze gastheer Jan Brouwer leer ik de beginselen van ‘Bahasa Indonesia’. Vind het fijn om wat beleefdheidsvormen te kunnen zeggen zoals ‘apa kabar’, hoe gaat het met u?.
Offertjes
Als je ‘s morgens naar het restaurant loopt voor het ontbijt, zie je dat de vrouwen met veel toewijding bezig zijn om offerbakjes te maken. Met een ‘Selamat Pagi’ begroet je elkaar.
Excursies
Ik heb genoten van een hele mooie excursie naar ‘de hemel van Bali’. Een overnachting in een stilte resort hoog in de bergen. Vooraf een bezoek aan het prinselijk paar in een Puri, koninklijk paleis, van Tabanan. We worden uitgenodigd om koffie met Balinese lekkernijen met hen te drinken. Het is 1 februari, het begin van de 10-daagse ceremonies, bekend als Galungan en Kuningan. Prachtig kleurenspel. Vooral de vrouwen zien er gracieus uit in hun kanten gewaden.
Het Pasifica museum in Nusa Dua is zeker een bezoek waard.
Tekenlessen
Co Schouten geeft mij, Diewertje en Jean tekenles.
We leren om te kijken en dat is heel belangrijk, vooral hier op Bali.
Tenslotte
Ik sluit mijn camera en kan terugzien op een mooi en waardevol verblijf.
Terima Kasih, dank je wel.
Oostvoorne, Mijnie van der Hoek
Inna Sindhu Beach Hotel
Om de lange grijze Hollandse winter te onderbreken, kwamen Jan en ik, al surfend op internet, uit bij OBI, overwinteren op Bali in Indonesië. Jan meteen enthousiast, maar ik vroeg me af: "Wat doe ik daar zes weken op één plek in die hitte?'' Bovendien in een groep, dat was voor ons ook nieuw! Eenmaal weer terug in Nederland met natte sneeuw, kou, files en agressie in het verkeer wilden we maar een ding: terug! Aan de hitte wen je en je past je tempo aan. Er was van alles te doen: excursies, tekenlessen, tai chi, bridge, kooklessen, cursus Indonesische taal, luieren en boeken lezen. Dus die zes weken vlogen om! Ook hadden we leuke contacten met mensen uit de groep. Veel gelachen, gepraat en plezier gehad. Frits en Jenny, onze gastheer en gastvrouw, waren schatten. Als je hen nodig had stonden ze meteen klaar.
Bali is een paradijs op aarde. Waar vind je een bevolking, die zo vriendelijk is en behulpzaam? Ze hebben het moeilijk, vooral na de bomaanslag in Kuta. Toeristen blijven weg tot hun grote verdriet. Rijdend dwars over het eiland door de rijstvelden worden we stil van het natuurschoon, de oude tempels en de ceremonies met feestelijk uitgedoste mensen. Op een schoolpleintje zagen we een aantal jongetjes achter een bal aanrennen, die zo lek was dat ie leek op een lege plastic zak. Bij ons gaat zo iets in de vuilnisbak, maar daar zijn de kinderen met weinig tevreden. Het deed ons pijn op dat moment, dat er geen winkel in de buurt was om minstens tien ballen te kopen, maar dat geldt voor zoveel andere dingen die je op Bali tegen komt.
De Balinese vrouwen op het strand bij Sindhu Beach Hotel gingen creatief met het Nederlands om: ''in Holland staat een huis en op Bali staat mijn winkel''. Dan noemden ze steevast het nummer van hun winkeltje, waar je toch echt even naar toe moest.
Ons advies: neem niet teveel bagage mee want je komt met tassen vol spullen thuis: beschilderde eieren, rietwerk, vliegers, textiel en bootjes. We hebben genoten en zijn een ervaring rijker. Voor herhaling vatbaar!
Breda, Annemie Lucassen
Prama Sanur Beach Hotel
Het leven is verrukkulluk [1]
en zeker in Sanur Beach Hotel
Overwinteren is wel een avontuur. Wat doe je zes weken lang? Waar hou je je mee bezig?
Onze keus voor een hotel werd vorig jaar bepaald door de mogelijkheden zoals die in de OBI-brochure stonden. Voor ons was dat voornamelijk golfspelen en een goed hotel.
Natuurlijk eerst gekeken op Google Earth naar de omgeving en dat zag er allemaal voortreffelijk uit. Voor de vrouw die niet golft en niet bridget bleken er ook voldoende winkeltjes en activiteiten te zijn. De verkenningswandeling die Ellen van Wincoop (gastvrouw voor dit hotel) organiseerde voor de dames, die voor het eerst hier zijn, heeft ook bijgedragen om je hier ‘senang’ te voelen. Voor de golfers is er een shuttlebus naar de golfbaan, vanuit andere hotels is het te lopen.
Het is nu de tweede keer dat we overwinteren in dit hotel. Het weerzien van de kennissen van het vorige jaar was als een warm bad. Het contact met het personeel in Bali is ongekend en zeer plezierig, zeker als je een paar woorden Bahasa Indonesia spreekt.
De verbeteringen in het hotel (nu onder nieuwe leiding) zijn duidelijk merkbaar. Er zijn meer strandstoelen. Internet werkt beter. De keuken in het ontbijtrestaurant is geheel vernieuwd. Andere restaurants worden het komende jaar aangepakt. Het grote zwembad is inderdaad zeer groot, zo groot dat het nooit vol is. Het uitzicht vanaf het strand op zee blijft boeien. Voor het verkennen van de cultuur op Bali zijn er ruime mogelijkheden.
De hamvraag van elke overwinteraar: waar gaan we eten vanavond vindt telkens een passend antwoord.
Kortom: Overwinteren is een verrukkulluk avontuur.
Wassenaar, Jan en Marijcke Barth.
[1]Geïnspireerd door “Het leven is verrukkulluk” van Remco Campert.
Een impressie
Met “welcome home” worden we de eerste dag begroet door mensen van het hotel die ons kennen van eerdere jaren, en zo voelt het ook vanaf het begin. Na een paar dagen hebben we de jetlag overwonnen en ons weer overgegeven aan de warmte en het daarbij passende levenstempo: pelan-pelan. Het echte genieten kan beginnen.
Op weg naar het steeds weer royale ontbijt lopen we door de fraaie tropische tuin en vinden kamermeisjes en tuinlieden op ons pad, vriendelijke groet en wedergroet. De toon is gezet, zeker als de zon zijn stralen al ongegeneerd laat voelen en dat is meestal het geval. Lokt na het ontbijt het strand grenzend aan de hoteltuin en de wandelboulevard, dan hoeven we niet ver te gaan. Wij vlijen ons neer op de ligbedden, voor de OBI-gasten van dubbele kussens voorzien, onder het lommerrijke groen van loof- en palmbomen. Het is al gauw dertig graden, soms wat bewolkt. Warme windvlagen koesteren het luie lijf. Loom kijken wij uit over op het strand getrokken bontgekleurde vlerkprauwen. In de verte slaan de golven stuk op het rif. De bootjesmannen turen de boulevard af naar liefst witte (dus nog onervaren) klanten; zij moeten soms dagenlang wachten, voordat er iemand van hun diensten gebruik wil maken. In het ondiepe gedeelte tot het rif staan vissers met een hengeltje tot hun liezen in het water, een haast statisch beeld. Rust.
Boven onze hoofden zijn wel geregeld eekhoorns in de weer; half afgekloven vruchten ploffen naast ons neer.
De vrouwen van de winkeltjes en zij die onder een overkapping voor weinig geld hun diensten aanbieden als masseuse, pedicure en manicure houden alle bewegingen op het strand en op de boulevard nauwlettend in het oog. Een oud vrouwtje haalt lege plastic waterflessen op. Een vrouw met een mand messen en krissen op het hoofd passeert. Twee zussen venten fruit, gaande langs de ligbedden: “Hallo, hallo” is hun onveranderlijke aandachtssein. We lezen, puzzelen, luieren en praten met elkaar en de andere gasten. Bij hoog water wagen we ons in zee. Een klein teken en een jongen of meisje van het hotel snelt toe, altijd genegen ons een koele lafenis te brengen: handtekening en kamernummer volstaan.
OBI-gasten zitten overigens niet altijd stil. Er wordt ook enthousiast gebridged en gegolft, een tekenles of taalles (gegeven door onze gastheer) bezocht. Er is altijd wel een interessante excursie of activiteit, een lijkverbranding of een Indische snoeperij. Er zijn volop winkeltjes. Het is een feest elke avond in de luxe positie te verkeren weer een eethuis uit te mogen kiezen, waar men voor relatief weinig geld heerlijk kan eten. Ook de pasar malam bezoeken we hier geregeld om te eten: nergens vinden we lekkerder saté, nasi goreng of mahi-mahi (dorado). Overal waar je komt, word je vriendelijk bejegend en als men je naam te weten komt, onthoudt men die ook.
De sfeer onder de gasten is ontspannen, men leert elkaar snel kennen, ook door gemeenschappelijke activiteiten of maaltijden. Gastheer Jan speelt hierin een belangrijke rol, als initiator, aanspreekpunt en troubleshooter. Geruststellend voor de meesten van ons is ook de aanwezigheid van dokter Theo. Dat de meeste gasten hier terugkeren, laat zich raden.
Zwolle, Tineke en Arie Boender
Nog meer leuke reisverslagen kunt u vinden in onze brochure
We een videobrochure laten maken waarin gasten, gastvrouwen en gastheren u vertellen over onze reizen. Klik HIER om de videobrochure te bekijken.
